استمداد معصومه 25 ساله در 15مین سال تبعیدش در پاکستان از فعالین حقوق بشر / ویدئو

فعالان در تبعید: ازدواج دختران ایرانی با اتباع افغانی پناهنده در ایران در بسیاری از مواقع ، منشاء بروز مشکلات مختلف اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی برای این خانواده ها بوده است.

معصومه دختر جوان ایرانی ، ساکن پاکستان یکی از قربانیان این نوع ازدواج و قوانین سخت و غیرانسانی جمهوری اسلامی ایران در خصوص مهاجرین افغان میباشد.

وی که از پدری افغان و مادری ایرانی میباشد به دلیل مشکلات پدر افغانش در ایران ، در 9 سالگی به همراه خانواده مجبور به ترک ایران به مقصد پاکستان میشود.

معصومه صفری در گفتگو با ونداد اولادعظیمی از مشکلات زندگی در پاکستان و عدم رسیدگی به وضعیت بحرانی این خانواده توسط کمیساریای عالی سازمان ملل و سایر نهادهای حقوق بشری ، اینگونه توضیح می گوید:

 

من معصومه هستم .15 سال است که در پاکستان پناهنده هستم.بدون هیچ حقی یا سرنوشتی الان ده سال است که پرونده پناهندگی ما مردود شده است . منتظر حمایت احتمالی کمیساریای عالی پناهندگان هستیم  که تا حالا هم جوابی نداده است.

اینجا هیچ امکاناتی برای ما نیست.هیچ امکاناتی به ما ندادند.فقط خودمان هستیم و خودمان.هیچ راهی نداریم و هیچ کمکی از جایی به ما نمی رسد.

ما در حال حاضر چهار خواهر و چهار برادر هستیم.من از همه بزرگتر هستم. یک خواهری داشتم که 17 ساله بود که با هم سرکار می رفتیم که الان فوت کرده است. ما دو نفر در خانه یک پاکستانی کار می کردیم. الان فقط من مانده ام و در آن خانه کار می کنم.در خانه یک دکتر پاکستانی.بعضی موقع ها هم اگر در کلینیک کاری داشته باشند و …

خیلی مشکل داریم.ما را اذیت می کنند.بدون دلیل توهین می کنند.

مردم پاکستان و پلیس های منطقه ای که زندگی میکنیم، آزارمان می دهند. خودشان را مسلمان می دانند اما شلوغ می کنند. به ما میگویند شما مسلمان هستید ، شیعه هستید یا مسیحی هستید. چند روز پیش روی پشت بام بودم و داشتم لباس می شستم.یکی از دخترهای همسایه رفته بود و گفته بود این ها مسلمان نیستند و شلوغ کردند و با انبردست زدند به سر مادر من و سرش را شکستند.مادرم بیست روز بیمارستان بود.از طریق کلیسا کمک گرفتیم و مادرمان را نجات دادند و پلیس آمد.

هیچ کمکی از طرف پلیس و دولت پاکستان به ما نمی شود.اینجا هیچ کس نیست کمک کند.حتی اگر وسط خیابان هم بمیریم کسی به ما کمک نمی کند.

من 9 سال داشتم که به اینجا آمدیم.آن زمان کلاس سوم بودم.از آن موقع تا الان تحصیلات نداشتم.همان موقع که ایران بودیم هم اذیت می شدیم.به خاطر پدرمان ما را اذیت می کردند.

ما مشکل سیاسی نداشتیم و فقط به خاطر این که پدرم افغان بوده و فامیل های مادرم به خاطر این موضوع ما را اذیت می کردند.چون پدرم افغان بوده ، پدرم را اذیت می کردند.به زندان فرستادند بدون هیچ دلیلی.نمی دونم چرا؟

ما از فعالان حقوق بشر خیلی انتظارات داریم.ما 15 سال است که در پاکستان بودیم بدون سرنوشت و بی سواد.نه جایی برای رفتن داریم و نه سرگرمی و نه هیچ چیز دیگر.

مسخره هستیم پیش پاکستانی ها و ایرانی ها و افغانی هایی که اینجا هستند.نه لباس خوبی داریم و نه غذای درستی و نه امکان درس خواندن داریم.هیچ سازمانی تا الان به ما کمک نکرد.

کارمند کمیساریای پناهندگان  که باید به پناهنده ها کمک کند ما رو مسخره می کند.

زمانی که ما بچه بودیم و زبان بلد نبودیم ، سواد نداشتیم و با کسی نمی توانستیم صحبت کنیم.حالا که بزرگ شدم و مقداری زبان یاد گرفتم همین الان هم خجالت می کشم که بروم یو ان و بگویم آدم غریبی هستم و به من کمک کنید.من هم غرور دارم. 25 سال دارم.چون غریب هستم با نظر بد نگاه می کنند. رفتم یو ان به من میگن برو شوهر کن.یعنی چی شوهر کن؟

این حرف خوبی است به من میزنن؟به اون ها میگم مادر و پدر من در اینجا پناهنده بودند و قبولی داشتند حالا من بزرگ شدم  آیا نباید به من حق بدهند که پناهنده شوم؟به من می گویند برو شوهر کن.این چه رفتاری است؟

آدم های چشم ناپاکی آنجا هستند که طوری نگاه می کنند که خجالت می کشیم. آن ها فقط انجا هستند برای حقوق گرفتن ولی هیچ کمکی به کسی نمی کنند.حقوق میگیرند ، ماشین دارند ، کلوپ می روند و تفریح می کنند اما به ما که غریب هستیم کمکی نمی کنند.به یو ان که می رویم دم درب اولین چیزی که می پرسند این هست که پول داری؟من اگر پول داشتم مگر مرض داشتم بیام اینجا؟

من فقط می خوام بگم اگر نمی خواهید به ما کمک کنید حداقل هستند کسانی که محتاج هستند ، غریب هستند .همیشه نباید به پولدار ها کمک کنید. به یک غریب هم باید کمک شود.خواهران و برادران من چه گناهی کردند که اینجا بدبخت و بیچاره هستند؟خواهر من چه گناهی داشت که بی گناه مرد؟پیش همین پاکستانی ها کار میرد هیچ کس به خواهرم کمک نکرد.خیلی ها اینجا مردند ، خیلی ها اعتصاب کردند اما بی فایده بود.

همچنین مادر معصومه ، در شرح وضعیت خانواده می گوید:

15 سال هست که در پاکستان هستیم ، پرونده در کمیساریای عالی داشتیم. پرونده ما را مردود کردند. بچه های من ملیت ندارند .بدون سرنوشت ماندم.بچه هایم از تحصیل  و داشتن سواد محروم هستند.حتی وضعیت زندگی مان انقدر خراب بود که از مساجد و کلیساها کمک خواستم ولی تا به حال هیچ کسی به ما کمک نکرد.از شما خواهش می کنم که هر کمکی می توانید برایم انجام دهید.بچه های من بی سواد و بی سرنوشت و بی ملیت هستند.

من اهل بندعباس هستم.

من اول پرونده دادم و قبول شدم و بچه هایم را زیر پوشش بردند . شوهر من ابتدا نبود.دو سال بعد شوهرم را زیر کیس من بردند و شوهرم هم قبول شد.به علت این که شوهر من افغانی بود ایرانی ها شورش کردند و همه درب و پنجره و کامپیوترها را شکستند.

چون دیدند شوهرم افغانی هست، این ها از من سواستفاده کردند و آمدند روی پرونده من یک پرونده گذاشتند و پرونده من را بستند.بچه های من بی سرنوشت و بی سواد هستند.همین طور مانده ایم در پاکستان.در به در و آواره و بی سرنوشت.

شغلی ما نداریم و همان طور خودمان روزگار را می گذارنیم

بررسی سرگذشت  معصومه نشان می دهد که  خروج  از ایران جهت رهایی از فشار و سرکوب و تلاش برای برخورداری از حداقل حقوق انسانی ، به منزله پایان رنج و مسائل خانواده هایی نظیر خانواده معصومه نیست .

عدم امکانات کافی کمیساریای عالی پناهندگان ، بی تفاوتی کارمندان محلی ، عدم امضای کنوانسیونهای پناهندگی و عدم امنیت در برخی از کشورها ، همه و همه مواردی هستند که موجب رنج و دردی فراتر از انتظار ، در امثال معصومه معصوم ، میشود .

معضلاتی  که هیچ اراده راسخی برای بهبود و حل آن توسط سازمان ملل ، دولتها و نهادهای حقوق بشری دیده نمی شود.

( ادامه دارد)

Exile Activists: The Harassment of my father had no reason; he was imprisoned and I don’t know why.

Marriage of Iranian women with Afghan asylums in Iran is the source of many different problems; such as the economic, social and cultural problems.

Masooma is a young Iranian woman, who leaves in Pakistan and is one of the victims of such marriages and the hard and inhuman laws of the Islamic Republic of Iran in regard to the Afghan asylums.

Masooma is born from an Afghan father and an Iranian mother. The family was forced to leave Iran and settle in Pakistan when she was 9.

MasoomaSafari in an interview with Vandad Olad Azimi, described the difficult situation of this family and the lack of assistance from UNHCR and other human rights treaties:

My name is Masooma. 15 years ago we applied for asylum in Pakistan. Since 10 years we have been given a negative reply and since then we have no rights no destiny.

Since then we are waiting for a kind of possible aid from UNHCR.

Here we have no facilities. We are left to our own with no perspective to a getaway. No humanitarian aid reaches us.

At the time being we are 4 sisters and 4 brothers. I am the eldest. I have had another sister who died at 17 and we used to go to work together. Both of us were working in the house of a Pakestani medicine Dr. Now I work there alone and sometimes if there is an extra work in the clinic, I help as well.

We have lots of problems. We are harassed and give bad names with no reason. The people as well as the police hurt us. They always ask if we are Muslims or Shiites or Christians. The other day I just went on the roof to wash clothes when a neighbor said that we are not Muslims and this caused an attack to my mother. She was hit in the head with a pliers and her head was broken. My mother was hospitalized for 20 days. It was with the help of a church that we could save the life of my mother. The police came afterwards. Here we receive no help from the state of from the police. Even if we die the middle of a street nobody is willing to help.

I was 9 years old when we moved here. Then I was in the third class of primary school. Since then I was not able to go to school.

We were also abused when we were in Iran since my father was from Afghanistan. We didn’t have any political activity. My mother’s family also participated in this harassment. My father was imprisoned without any reason. I don’t know why.

We expect lots of help from human rights activists. Now it is 15 years that we live in Pakistan without a place to go, without any education, any hobby or anything at all.

We are subject of ridicule by Pakistanis, Iranians and Afghans. We don’t have a proper food or dress or possibility to study. The employee of the UNHCR who is supposed to help us, make fun of us as well.

When I was a child, I couldn’t talk the language. Now that I am grown up and can talk for myself and ask for my rights, they tell me to go and marry! I am 25 years old and have the right to dignity. I say that my parents were given the right to seek asylum in this country. Now that I am grown up I want to use this right as well. They tell me to marry as an answer! Is this correct?

There are people the there who look at me as a sex object. Some just receive a salary without doing their job; i.e. helping the asylum seekers.

The first question they ask us when we go to the UN is if we have money. If I had money why in the earth was I in the UN?

At the end I just want to say that if you don’t want to help us there are others who are foreigners. Please don’t help only those who are rich. Why should my sisters and brothers live in such situation? Why did my sister die? Nobody helped her. Many people went on hunger strike here with no result.

The mother of Masooma described the situation of the family as follows:

Since 15 years we live in Pakistan. At the beginning we had a file in the UNHCR but the answer was negative. My children don’t have an nationality. We can’t do anything. My children were deprived of any education. Our living situation was so miserable that I asked for the help of mosques and churches with no success. I ask you to help me. To help my illiterate children who have no destiny and not even a nationality.

I have been born in Bandar Abbas; Iran. At the beginning I gave the asylum request and it was accepted and the children were covered by the same file. My husband was not there at the beginning. He joined us after 2 years. And he was also covered by my file.

However as my husband was from Afghanistan, the Iranians revolted and broke all windows and doors and computers.

They abused my situation and added another file on my last one and closed my file.

We don’t have jobs; we are gadabouts and there is no possibility to change anything.

Study of Masooma narration shows that leaving Iran to get rid of pressures and harassments, to gain the human rights is not the end of the family sufferings.

Lack of enough facilities of UNHCR, the inattention of the local workers of this high commission in addition with lack of security and not being a member of the 1951 convention on the right of asylums in some countries Lead to more pain in families like that of Masooma.

These are the dilemma which could be solved if there is enough will from the side of UN, states and civil society actors.

 

In support of Masooma در حمایت از معصومه