«چیزی به جز تعلیم و تربیت سیاسی وجود ندارد. هر چه یک نظامِ تعلیم و تربیت خود را غیرسیاسیتر بنامد، تاثیرات سیاسی آن و کارکردش در تثبیتِ سلطه خطرناکتر خواهد بود. موضوع تنها این است که تعلیمدهنده چه سیاستی را به کار میبرد: سیاست سرکوبگران یا سیاست ستمدیدگان. تربیت به هیچ وجه نمیتواند موضوعی خنثی باشد. تربیت یا وسیلهای برای رهایی انسانهاست و یا وسیلهای برای تحت تسلط قرار دادن ستمدیدگان»(آموزش ستمدیگان،پائولو فریره)
مقدمه
در جوامع امروزی ، بنیادهای آموزشی جایگاه ویژه ای در رشد و تکامل عمومی و نقش برجسته ای در بدست آوردن و حفظ دستاوردهای اجتماعی داشته اند و دارند . جامعه آگاه آموزشی ایران نیز از آن مستثنی نیست به ویژه در طی نیم قرن اخیر، تلاش بی وقفه ای را در کسب موقعیت واقعی خود پیشبرده است و بی تردید علیرغم همه گونه ممانعت ها و سرکوبگریها ، راهی به تغییر و تکامل در جامعه خواهد یافت.