ونداد اولادعظیمی:
امیر گلستانی، فریبرز کاردار، مسعود طالبی، مسعود قاسم خانی، مهدی ری شهری، محمد امین اکرمی، شش زندانی پرونده موسوم به «متهمان فیس بوکی» که پس از تایید حکم ۵۶ سال بازداشت، به قرنطینه بند هشت زندان اوین منتقل شدند، در اعتراض به وضعیت وخیم در بند عمومی شامل زندانیان با جرائم عادی، و در اعتراض به اعمال فشار سپاه پاسداران در دادگاه که منجر به صدور احکام ناعادلانه برای آنان شده، در آستانه اعتصاب غذا قرار دارند.
ونداد اولادعظیمی:
نرگس محمدی، نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر، رئیس هیئت اجرایی شورای صلح ایران، ضمن تاکید بر ارزش تاریخی توافق هسته‌ای ایران با جامعه جهانی، می‌گوید که اکنون زمان پایان ملاحظات فعالان جامعه مدنی و توجه ویژه دولت حسن روحانی به مسائل داخلی و پیگیری وعده‌های انتخاباتی دولت در زمینه حقوق بشر است.
نرگس محمدی، فعال مدنی و زندانی سیاسی ساکن تهران، که تفاهم اخیر ایران با دولت‌های غرب را ارزشمند، و نقطه عطفی در روابط ایران با آمریکا و ایران با غرب می‌خواند، ضمن هشدار نسبت به راه پرفراز نشیب پیش رو و لزوم توجه به مخالفان جدی این تفاهم در امریکا، در میان دولت‌های منطقه و حتی در جناح‌های مختلف سیاسی در داخل ایران، می‌گوید: » این تفاهم، علیرغم مخالفت‌های برخی جناح‌های سیاسی تندرو در داخل ایران حاصل شده، بنابراین به نظر من اگر این جناح‌های تندرو و افراطی در زمینه گفتگو و توافق در زمینه هسته‌ای با کشورهای غربی نتوانستند علیرغم میل شخصی تاثیر بگذارند و مخرب باشند، اما آن‌ها می‌توانند روی مسائل داخل پافشاری بیشتری کنند و سعی کنند فضا را طوری جلوه دهند که بگویند علیرغم حصول روابط خوب ایران با غرب، که مخالف نظر آن‌ها بود، آن‌ها قادرند در عرصه داخل بیشتر عرض اندام کنند. بنابراین من فکر می‌کنم با توجه به شناخت ما از نیروهای تندرو در ایران، انتظار گشایشی سریع در وضعیت حقوق بر ایران، خطاست.»
ونداد اولادعظیمی:
نسرین ستوده، حقوقدان، وکیل دادگستری و فعال مدنی، ضمن استقبال از تلاش ها برای پایان روابط خصومت آمیز جمهوری اسلامی ایران در روابط بین الملل، آن را بستری مناسب برای بهبود حقوق بشر، اما ناکافی می خواند.
ستوده، بانی کمپین «حق کار، حق دگراندیشان»، که ششمین ماه تحصن خود در اعتراض به محرومیت از وکالت، در مقابل کانون وکلا می گذراند، «عدالت قضایی» را از مهمترین چالش های حقوق بشر در ایران خوانده، و بر «شهامت مدنی فعالان حقوق بشر»، به مثابه شرطی الزامی برای دستیابی به مطالبات حقوق بشر، تاکید دارد.
متن کامل و فایل صوتی گفتگو با نسرین ستوده، در خصوص «تاثیر تفاهم اخیر هسته ای جمهوری اسلامی ایران با شش قدرت جهانی در حوزه حقوق بشر» را در ادامه دنبال کنید: به خواندن ادامه دهید
ونداد اولادعظیمی:
علیرضا گلی‌پور، دانشجوی مخابرات و کارمند وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات که از مهر ۱۳۹۱ توسط وزارت اطلاعات ایران در دانشگاه پیام نور واحد مرکز واقع در شهرک شهید محلاتی بازداشت شده، پس از ماهها تحمل حبس در انفرادی و قرنطینه بند هشت زندان اوین، می گوید: «در اسفند ۹۳، پس از ماهها بازجویی و بلاتکلیفی، پرونده ام برای شعبه ۱۵ به ریاست قاضی صلواتی ارسال شد اما تاکنون از حق داشتن وکیل محروم بوده ام.»
گلی پور، متاهل و متولد ۱۳۶۵، با سابقه بازداشت در سال ۸۸، که با اتهام «ارتباط با دول متخاصم» از طریق «خروج اطلاعات شرکت ارتباطات سیار از ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۷ از شرکت زیمنس، خروج اطلاعات زندانیان سیاسی از سال ۸۸ تا ۸۹، فاش کردن ماجرای غیراخلاقی و فساد مالی سرهنگ محرابی رئیس پلیس امنیت تهران بزرگ» مواجه است، تاکید دارد که: «علیرغم معرفی وکیل، وزارت اطلاعات مانع از ورود وکیل به پرونده شده و همزمان بازجوی پرونده، خانواده را تهدید کرده که نباید وکیل بگیرند وگرنه حکم وی تشدید می‌شود.»
فعالان در تبعید: پروانه شیرانی، مادر محسن ملکی، ۲۵ ساله، متاهل و کارگر قناد اهل اصفهان می‌گوید که روز سه‌شنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۳ ساعاتی قبل از مراسم چهارشنبه سوری، پسرش توسط کلانتری ۱۶ اصفهان بازداشت، اما کمتر از ۲۴ ساعت بعد با آثاری از ضرب و جرح به قتل رسیده است.
پروانه شیرانی با تاکید به سلامت کامل فرزندش، در گفتگو با ونداد اولادعظیمی می‌گوید: «محسن در پی بازداشت در مراسم چهارشنبه سوری در سال ۸۹، هر ساله در این روز به کلانتری احضار می‌شد که امسال از مراجعه به کلانتری امتناع کرد اما توسط ماموران بازداشت و اندکی بعد به قتل رسید.
مادر محسن ملکی، می‌گوید: ساعت ۳ بعدازظهر روز سه شنبه، ساعاتی پس از بازداشت، محسن را ملاقات کرده و هیچ مشکل قابل مشاهده ای نبود اما ساعت ۸ صبح روز چهارشنبه، طی تماسی، خبر فوت فرزندش را دریافت کرده است.
فعالان در تبعید: عبدالرضا عساکره، برادر یونس عساکره، کارگر عرب اهل خرمشهر که در اعتراض به تخریب و جمع آوری دکه میوه فروشی اش توسط شهرداری این شهر، اقدام به خودسوزی کرده بود، در گفتگو با ونداد اولادعظیمی، ضمن شرح وضعیت وخیم برادرش، تاکید کرد با گذشت دو روز از این حادثه، هیچ مسئولی از شهرداری پیگیر وضعیت برادرش نشده است.
طی گفتگوی تلفنی از بيمارستان سوختگي طالقاني اهواز، عبدالرضا عساکره گفت که شدت سوختگی برادرش به حدود نود درصد رسیده است. او در خصوص آخرین وضعیت جسمانی این کارگر دست فروش توضیح داد که: «خون ریزی داخلی قلب و ریه ها مشاهده شده اما به دلیل سوختن رگ ها و حتی عصب های یونس، امکان گرفتن خون برای آزمایش نیست.»
فعالان در تبعید: حامداحمدی٬ جمشید دهقانی٬ جهانگیر دهقانی، کمال ملایی، هادی حسینی و صدیق محمدی، شش زندانی که صبح روز سه‌شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۳، پس از ضرب و شتم، به سلول‌های انفرادی منتقل و در خطر اجرای حکم اعدام قرار گرفتند، دست به اعتصاب غذا زدند.
شیما شاه نظری، همسر حامد احمدی، در طی گفتگویی با ونداد اولادعظیمی، ضمن تایید این خبر گفت که همسرش و پنج زندانی دیگر، پس از ضرب و شتم و انتقال به سلول انفرادی، در آستانه اجرای حکم قرار گرفته‌اند. شاه نظری که ساکن شهریار کرج است، در مسیر زندان رجایی شهر طی گفتگوی تلفنی توضیح داد که به خانواده شش زندانی خبر داده‌اند که برای آخرین ملاقات قبل از اجرای حکم، به زندان مراجعه کنند.
ونداد اولادعظیمی:
رهام برکچی‌زاده، دانشجوی فیزیک هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی و زندانی سیاسی ۲۲ ساله‌ای که در بند هفت زندان اوین، در وضعیت اسفباری دوران هفت سال و نیم حبس خود را می‌گذراند، در سن ۱۷ سالگی بازداشت و در نقض تعهد جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون حقوق کودک، در دادگاه غیرقانونی «انقلاب»، محاکمه شده است.
مقامات قضایی ایران با نقض تعهد این کشور نسبت به کنوانسیون جهانی حقوق کودک، نقض تبصره ماده ۲۲۰ قانون آئین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب کشور و نقض دادرسی عادلانه، برکچی زاده را که در هنگام بازداشت کمتر از ۱۸ سال سن داشته، «بدون وکیل و حق دفاع» در دادگاه انقلاب محاکمه؛ و همچنین با نقض اصل تفکیک جرائم، وی را در بند زندانیان عادی در اوین بازداشت کرده اند.
ونداد اولادعظیمی:
در آستانه روز جهانی زن، و در آستانه دور دوم از دومین بررسی ادواری جهانی پرونده حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، در جریان بیست و هشتمین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در شهر ژنو ، مرور:
«بلاتکلیفی طولانی و غیر قانونی نگار حائری، آتنا دائمی، زهرا رهنورد، زهرا زهتاب چی، رویا سعیدی، مونا مهرابی، الهام کرم پیشه، صفا فرقانی، سها مرتضایی در زندان های غیر استاندارد و بی خبری مطلق و وضعیت نامشخص نغمه شاهسوندی، زهرا کعبی، ناهید گرجی، ثریا نخعی، مونا مهرابی، الهام کرم پیشه و صفا فرقانی؛»
گواهی است بر بخشی از نگرانی های مجامع بین المللی و شورای حقوق بشر در خصوص وضعیت حقوق بشر در ایران که در متن قطعنامه اخیر حقوق بشر برای این کشور، در آن به مواردی چون:
ونداد اولادعظیمی:
بهناز ذاکری انصاری، زندانی ایرانی- دانمارکی زندان اوین، ۵۰ ساله و مادر دو فرزند، که هنگام بازگشت از سفر به ایران، در سال ۱۳۹۱ در فرودگاه امام خمینی تهران بازداشت و به ۱۰ سال حبس محکوم شده، علیرغم شرایط وخیم روحی و عدم تحمل کیفر، از مرخصی محروم است.
یک منبع نزدیک به این خانواده، ضمن اعلام این خبر، توضیح داد: «خانم ذاکری، از بدو بازداشت تحت شکنجه‌های شدید، دچار مشکل روحی و روانی شده، و در وضعیت بسیار بدی قرار دارد.» و افزود: «بهناز طی دو سال گذشته، چندین بار در زندان دست به خودکشی زده است که آخرین بار آن در ماه گذشته بود.»
ونداد اولادعظیمی:
مریم اکبری منفرد، ۳۰ ساله، مادر سه فرزند و از شهروندان معترض به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ در ایران که در جریان حوادث عاشورای همان سال بازداشت و به ۱۵ سال زندان محکوم شد، در پنجمین سال تحمل حبس در بند نسوان زندان اوین می گوید: «بدون داشتن وکیل قانونی محاکمه شده و حتی فرصت نیافتم از خود دفاعی کنم.»
اکبری منفرد تاکید دارد که: «حتی زمانی که خواستم به حکم اعتراض کنم، مورد توهین و تحقیر قرار گرفتم، حتی اجازه کوچک ترین اعتراض نداشته ام.»
فعالان در تبعید: ايران از سال ١۹۷۶، به «میثاق بين المللى حقوق اقتصادی – اجتماعی و فرهنگی» ملحق شده است و به موجب مصوبه سال ۱۹۷۷ این شورا در خصوص رفتار با مجرمان، متعهد است به «حداقل مقررات معیار برای رفتار با زندانیان«؛ که بند ۶٢ آن تاکید دارد به:
«خدمات پزشکی زندان‌ها باید در صدد تشخیص و درمان هر بیماری یا نقص جسمی یا روانی باشند که ممکن است مانع از بازپروری زندانی شوند. کلیه خدمات ضروری دارویی، جراحی و مربوط به روانپزشکی باید برای انجام این هدف فراهم شود.»
با این وصف، «بیماری زندانیان و بی‌تفاوتی مقامات قضایی» در جمهوری اسلامی ایران، یکی از نگرانی‌های مهم خانواده‌های زندانیان و فعالان حقوق بشر شمرده می‌شود. شیوه رایج برخورد مقامات قضایی با «بیماری زندانیان» در زندان های ایران، بر خلاف قوانین داخلی و بین المللی، و معمولا ابزاری است برای فشار و شکنجه زندانیان توسط زندانبان.
ونداد اولادعظیمی:
حمزه سواری، زندانی ۲۵ ساله زندان رجایی شهر کرج، که در سن ۱۶سالگی و در دوران دبیرستان بازداشت، به اعدام و نهایتا با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم شد، می گوید: «تنها پس از ورود به دادگاه از جلسه دادگاه با خبر شده و در جریان محاکمه در دادگاه انقلاب اهواز، قاضی شعبانی حتی به وکیل او اجازه ورود به جلسه ۱۵ دقیقه ای دادگاه نداده است.»
حمزه سواری، متولد ۲۲ دی ۱۳۶۸ در بهبهان، فرزند نهم خانواده «سواری»، پیش از بازداشت ساکن یکی از محله های فقرنشین اهواز بود. او در دوران دبیرستان و به تاریخ ۱۱ شهریور ۱۳۸۴، به همراه دو برادر دیگرش «محمد علی و جعفر»، ابتدا به اتهام تشکیل یک موسسه فرهنگی، بازداشت شده بودند اما در ادامه و پس از وقایع موسوم به «انفجارهای اهواز«، برای اعتراف به مشارکت در بمب گذاری، مورد بازجویی و شکنجه قرار گرفتند.
ونداد اولادعظیمی:
میترا پورشجری، در ششمین روز از اعتصاب غذای «محمدرضا پورشجری»، وبلاگ نویس ۵۲ ساله زندان رجایی شهر کرج، تاکید دارد که بازداشت پدرش، گروگان گیری غیرقانونی و خودسرانه ای است از سوی نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی ایران.
محمد رضا پورشجری (سیامک مهر)، نویسنده وبلاگ «گزارش به خاک ایران» است که پس از ۴ سال تحمل زندان، و با پایان دوران محکومیت در تاریخ ۱ شهریور ۹۳، از زندان ندامتگاه مرکزی کرج آزاد، اما سه‌شنبه ۸ مهر به فاصله کمتر از چهل روز از آزادی، مجددا بازداشت، در خصوص فعالیت های حقوق بشری «دخترش در سوئد» بازجویی، و به دلیل عدم همکاری در بازجویی، ضمن پرونده سازی جدید، تهدید به مرگ شده است.
فعالان در تبعید: مهناز پراکند، وکیل دادگستری ساکن نروژ، در گفتگو با ونداد اولادعظیمی، حکم اعدام غلامرضا خسروی را مغایر با کلیه مقررات و قوانین در ایران می خواند.
بنا بر اطلاع «کمپین صلح فعالان در تبعید»، صبح روز چهارشنبه ۷خرداد ۱۳۹۳، ماموران زندان اوین، غلامرضا خسروی را به بهانه گفتگو با معاون قضایی زندان (حمیدی) از بند ۳۵۰خارج، و به مکان نامعلومی منتقل کردند.
فعالان در تبعید 