یازده خرداد برای بسیاری از زندانیان سیاسی بند 350 اوین یادآور روزی پراز اندوه است . پس از پنج شنبه سیاه بند 350 اوین و ضرب و شتم زندانیان و به خون کشیدن این بند کشتن یک زندانی محکوم به اعدام نقطه پایانی بر این ماجرا برای ایجاد رعب و وحشت در میان زندانیان سیاسی بود .در روز یازده خرداد خبر شوکه کننده ای از زندان رجایی شهر منتشر و زندانیان سیاسی را در غم فرو بر
د .
سازمان دیدهبان حقوق بشر موارد بیشماری را مستند نموده است که در آنها نیروهای امنیتی ایران در مورد پروندههای امنیتی، با استفاده از اعمال فشارهای جسمی و روانی، از جمله شکنجه، اعترافات کاذبی را به دست آوردهاند و دادگاهها در محاکماتی که در آن دادستانها عمدتاً و حتی صرفاً بر این اعترافات غیر قابل اعتماد تکیه کردهاند، و قادر به ارائه هیچ مدرک قانع کنندهای برای اثبات جرم متهم نبودهاند، متهمین را به محاربه محکوم کردهاند.
یکی از اعضاء خانواده که با دیدهبان حقوق بشر گفتگو نموده، اظهار داشته است که سوادجانی در طی مراحل بازجوئی و تحقیقات بازپرسی، هم در زندان رفسنجان و هم در زندان اوین، پیش از انتقال به بند 350 اوین، به مدت 40 روز در بازداشت انفرادی به سر برده است. وی گفت خانواده سوادجانی در روز 3 سپتامبر با او ملاقات کردند، اما وی را از آن هنگام تا کنون ندیدهاند. وی گفت خانواده او از شنیدن شایعاتی که از داخل زندان اوین پخش شده و حاکی از آن است که مقامات در صدد اعدام وی در تاریخ 10 سپتامبر میباشند، نگران هستند. علیرغم آنچه قوانین ایران ملزم میدارد، نه خانواده سوادجانی و نه وکلای وی، هیچیک تا کنون خبری در مورد تاریخ اعدام دریافت نکردهاند.
دیدهبان حقوق بشر میگوید مقامات رسمی قضائی در ایران در مورد اعدام زندانیان، بدون اطلاع دادن به خانواده و وکلایشان سابقه دیرینه دارند.
مقامات ایرانی از ژانویه 2010 تا کنون حد اقل 30 تن را به جرم «محاربه» یا «افساد فیالارض» به دلیل آنچه که ارتباط ایشان با گروههای مسلح یا تروریست نامیده شده است، اعدام نمودهاند. دهها تن از زندانیان مشخصاً به علت جرائم امنیت ملی از جمله «محاربه» در انتظار اعدام به سر میبرند. دیدهبان حقوق بشر مستند نموده است که در تعدادی از این موارد، شواهد دالّ بر آن است که مقامات قضائی ایران مردم را صرفاً به علت نارضائی های سیاسی شان و نه به خاطر طراحی یا شرکت در هیچ اقدام تروریستی، محکوم، مجازات و اعدام نمودهاند.
در سال 2011 ایران حد اقل 600 تن را اعدام نمود، شماری که فقط کشور چین از آن پیشی گرفته است. بنا به گفته سازمان عفو بیناللملل، مقامات ایرانی در سال اخیر حداقل 182 مورد اعدام را تأئید کردهاند، اما گزارشهای موثقی در دست است که حد اقل 100 مورد اعدام تأئید نشده دیگر که اکثر آنها متخلفین مواد مخدر بودهاند، وجود دارد.
دیدهبان حقوق بشر با مجازات اعدام تحت هر شرایطی مخالف است زیرا این مجازات از جهت ظالمانه و قاطعانه بودن منحصر به فرد است و می تواند خودسرانه، تعصب آمیز و از روی اشتباه صورت گیرد. به علاوه، محاکمات مربوط به جرائم جدی در ایران مملو از موارد جدی نقض حقوق مربوط به رعایت تشریفات حقوقی و معیارهای بین المللی محاکمات عادلانه بوده اند. ایران باید به جمع فزاینده مللی بپیوندد که قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد مبنی بر تعلیق اِعمال مجازات اعدام را، تأئید نمودهاند.
بررسیهای انجام شده توسط دیدهبان حقوق بشر نشان میدهد تغییرات پیشنهادی در قانون مجازات اسلامی ایران، مجازات اعدام را از جمله برای کودکان و برای جرائمی که به طور معمول حتی در کشورهائی که دارای مجازات مرگ هستند، مجازات اعدام به همراه ندارد، ابقاء نموده است.
گلداستاین اظهار داشت «دولت ایران باید فوراً جرم «محاربه» و نیز قوانین مبهم ضد تروریستی خود که مخالفتهای صلحجویانه را جرم تلقی میکند، از میان برداشته و همچنین استفاده از مجازات اعدام که بسیار مورد سوء استفاده قرار گرفته، را معوق نماید.»
فعالان در تبعید 